⇑
![Pierre Schunck - Wahrscheinlich anlässlich seiner Firmung 106 - Pierre Schunck](klein/Schunck_Pierre_scholier.jpg)
Pierre Schunck
⇑
![Pierre J.A. Schunck als twen - 237 - Pierre J.A. Schunck als twen](klein/Schunck_Pierre_twen.jpg)
Pierre J.A. Schunck als twen
⇑
![Gerda Cremers als 18-jähriges Mädchen - 158 - Gerda Cremers als 18-jähriges Mädchen](klein/1930_Mama_als_18-jarig_meisje.jpg)
Gerda Cremers als 18-jähriges Mädchen
⇑
![1934 zwembad Valkenburg - Dit was het „Natuurbad“, omdat hier vroeger een moerassig weiland was geweest. Bij het huidige pretpark, dat toen nog speeltuin en roeivijver heette. Eigendom van de familie Otermans. - In de begintijd was het nog kuis gescheiden volgens geslacht. De dames moesten echter door het heren-gedeelte om naar hun reservaat te komen. Dit werd niet als bezwaar gezien, andersom wel. Deze doorgang is links in beeld te zien. We bevinden ons hier in het damesgedeelte, dus de heren worden vriendelijk doch dringend verzocht, de ogen te sluiten. We zien hier het „tweede bad“, dus voor de grotere niet-zwemsters. 363 - 1934 zwembad Valkenburg](klein/1934_zwembad_Valkenburg.jpg)
1934 zwembad Valkenburg
⇑
![Gerda Cremers 1935 - 101 - Gerda Cremers 1935](klein/CremersGerda1935.jpg)
Gerda Cremers 1935
⇑
![Pierre Schunck 1935 - Pierre Schunck, ∗ 24-03-1906 in Heerlen, ⚭ 03-10-1936 Gerda Cremers in Valkenburg, † 02-02-1993 in Kerkrade. - Bekannt wurde er vor allem weil er während des Zweiten Weltkriegs die Widerstandsorganisation L.O. in Valkenburg geleitet hat. 103 - Pierre Schunck 1935](klein/1935_Pierre_Schunck.jpg)
Pierre Schunck 1935
⇑
![Pierre Schunck 1935 - 104 - Pierre Schunck 1935](klein/1935-Pierre_Schunck.jpg)
Pierre Schunck 1935
⇑
![Gerda Cremers 1935 - 160 - Gerda Cremers 1935](klein/1935_Gerda_Cremers.jpg)
Gerda Cremers 1935
⇑
![ca. 1936 Gerda Cremers & Pierre Schunck - ca. 1936 im Teegarten von Hotel Cremers 728 - ca. 1936 Gerda Cremers & Pierre Schunck](klein/1936_GerdaCremersPierreSchunck_1171.jpg)
ca. 1936 Gerda Cremers & Pierre Schunck
⇑
![Gerda Cremers ⚭ Pierre Schunck - Oct. 3, 1936 - B: Nolda, Gerda, Pierre, Carla - A:Jetty 334 - Gerda Cremers ⚭ Pierre Schunck](klein/1936_bruiloft_Gerda_en_Pierre.jpg)
Gerda Cremers ⚭ Pierre Schunck
⇑
![Gerda Cremers ⚭ Pierre Schunck - 3. Okt. 1936 - vor Hotel Cremers 335 - Gerda Cremers ⚭ Pierre Schunck](klein/1936_bruiloft_Gerda_en_Pierre_2.jpg)
Gerda Cremers ⚭ Pierre Schunck
⇑
![Familie register<br>Schunck-Cremers - Familienbuch ⚭ 03-10-1936 686 - Familie register<br>Schunck-Cremers](klein/1936-10-03_trouwboekje_Schunck-Cremers_0.jpg)
Familie register
Schunck-Cremers
⇑
![Familie register<br>Schunck-Cremers - Familienbuch ⚭ 03-10-1936 687 - Familie register<br>Schunck-Cremers](klein/1936-10-03_trouwboekje_Schunck-Cremers_1.jpg)
Familie register
Schunck-Cremers
html
⇑
![GEDENKSCHRIFT - Anlässlich der Hochzeit des - Herrn Pierre Schunck mit Fräulein Gerda Cremers - am Samstag, dem 3. Oktober 1936. - Deckblatt 254 - GEDENKSCHRIFT](klein/1936-10-03_FeestbSchunck-Cremers.jpg)
GEDENKSCHRIFT
⇑
![1937 - Gerda Schunck-Cremers, Pierre Schunck Ineke - 336 - 1937 - Gerda Schunck-Cremers, Pierre Schunck Ineke](klein/1937_Gerda_Oom_Pierre_Ineke.jpg)
1937 - Gerda Schunck-Cremers, Pierre Schunck Ineke
⇑
![1938 - Gerda Schunck-Cremers Jan Ineke - 337 - 1938 - Gerda Schunck-Cremers Jan Ineke](klein/1938_Gerda_Jan_Ineke_1938.jpg)
1938 - Gerda Schunck-Cremers Jan Ineke
⇑
![Voorjaar in de Plenkert - April 1939? 649 - Voorjaar in de Plenkert](klein/1939_GerdaPierreSchunck-CremersInekeJan.jpg)
Voorjaar in de Plenkert
⇑
![Kinder mit Kanin„chen“ - Ist das ein Flämischer Riese?Mia America war eine Jugendfreundin von Gerda Cremers. Sie war also natürlich da mit ihrem Ehemann Toon Rutges, als Gerda 80 wurde. Sie schrieb zu diesem Foto: - „Die Kinder waren sehr glücklich miteinander und es war für unseren kleinen Bürger von Den Haag eine Freude, sich in einem so schönen Garten und einer so schönen Umgebung erholen zu dürfen.“ 866 - Kinder mit Kanin„chen“](klein/1941_VlaamseReus.jpg)
Kinder mit Kanin„chen“
⇑
![Hühner füttern - Mia Rutges-America und ihr ältestes Kind, eine unbekannte Dame, Gerda Schunck-Cremers und ihre drei ältesten Kinder. 867 - Hühner füttern](klein/1941_Kippen.jpg)
Hühner füttern
⇑
![1943 – Gerda & Pierre Schunck-Cremers, Mia Ruiters-Schunck - Mit ihren damals schon lebenden Kindern. Vor dem Haus in der Plenkertstraße, Valkenburg. Die stehende Dame rechts ist unbekannt. 976 - 1943 – Gerda & Pierre Schunck-Cremers, Mia Ruiters-Schunck](klein/1943_ValkenburgSchunckRuiters.jpg)
1943 – Gerda & Pierre Schunck-Cremers, Mia Ruiters-Schunck
⇑
![1943 Voor het huis Plenkertstraat 92 - comm_de 978 - 1943 Voor het huis Plenkertstraat 92](klein/1943_ValkenburgSchunckRuiters2.jpg)
1943 Voor het huis Plenkertstraat 92
⇑
![Fam. Schunck-Cremers - Auf dem Dachgarten des Glaspalastes, Heerlen, 1944 341 - Fam. Schunck-Cremers](klein/1944_familie_Schunck_Cremers.jpg)
Fam. Schunck-Cremers
⇑
![Auf der Wippe in der Plenkertstraat, 1947 - Gerda Schunck-Cremers und ihre Kinder in Sonntagsklamotten. Ein Foto für Papa? 977 - Auf der Wippe in der Plenkertstraat, 1947](klein/1947_Wip.jpg)
Auf der Wippe in der Plenkertstraat, 1947
⇑
![Der Bollerwagen - Die Erstkommunion von Leo (daher die Matrosenanzüge und schicken Kleidchen). Leo erinnert sich daran wie folgt: „Wo alle Onkel und Tanten dabei waren. (Zigarrenluft, Zuckerkugel-Kuchen und der Bollerwagen von Onkel Leo) ′“ - Das Foto wurde aufgenommen vor dem „alten“ Haus an der Wäscherei. 863 - Der Bollerwagen](klein/Bolderwagen.jpg)
Der Bollerwagen
⇑
![Plenkert_Valkenburg - Op de heuvel: boerderij Donners, waar we altijd melk haalden. Rechts een klein stukje van onze tuin (Schunck-Cremers). 362 - Plenkert_Valkenburg](klein/Plenkert_Valkenburg_1948.jpg)
Plenkert_Valkenburg
⇑
![Fam. Schunck-Cremers, Valkenburg - April 1948. Foto für einen einsamen Ehemann und Vater auf Bonaire. - Von links nach rechts: Leo, Jan, Chrisje, Marie-José, Ineke, Pierre, Gerda sr., Arnold. - Gerda jr. „war noch ein Geist.“ 255 - Fam. Schunck-Cremers, Valkenburg](klein/1948-04_herinneringA.jpg)
Fam. Schunck-Cremers, Valkenburg
⇑
![Marie-José Schunck als kind - 659 - Marie-José Schunck als kind](klein/Marie-Jose_Schunck_als_kind.jpg)
Marie-José Schunck als kind
⇑
![1950 - Catharina Cremers-Eck, Wielke Cremers, Gerda Schunck-Cremers en kinderen - Plenkertstraat 92A, Valkenburg - E: Jetty Cremers - D:Jan, Leo - C:Trienchen Cremers-Eck,Gerda Schunck-Cremers, Pierreke, Wielke Cremers, Chrisje - B: - A: Arnold,Marie-José 355 - 1950 - Catharina Cremers-Eck, Wielke Cremers, Gerda Schunck-Cremers en kinderen](klein/1950_Oma_Cremers_Wielke_Gerda__kinderen.jpg)
1950 - Catharina Cremers-Eck, Wielke Cremers, Gerda Schunck-Cremers en kinderen
⇑
![Fam. Schunck-Cremers 1952 - Etwa ein Jahr nach der Erstellung dieses Fotos reisten die Eltern Schunck-Cremers mit ihren vier Jüngsten wieder nach Bonaire. Die vier älteren Kinder konnten nicht mitkommen, da es zu dieser Zeit auf den Niederländischen Antillen keine Sekundarschule gab. Sie gingen zu Onkel Joseph und Tante Cordi an der Nieuwstraat in Kerkrade (= Neustraße in Herzogenrath), bis auch das fünfte Kind eine weiterführende Schule in den Niederlanden besuchen sollte. 958 - Fam. Schunck-Cremers 1952](klein/1952-00-00_familiefotoSchunck-Cremers.jpg)
Fam. Schunck-Cremers 1952
⇑
![1953 - Familie Schunck-Cremers - C: Marie-José, Jan, Pierre sr., Pierre jr., Ineke - B: Leo, Chrisje, Arnold, Gerda sr. - A: Gerda jr. 357 - 1953 - Familie Schunck-Cremers](klein/1953_Familie_Schunck_-_Cremers.jpg)
1953 - Familie Schunck-Cremers
⇑
![Fam. Schunck-Cremers met de 4 grootouders<br>In een zilveren lijst - Fam. Schunck-Cremers mit den 4 Großeltern - Im Silberrahmen. 681 - Fam. Schunck-Cremers met de 4 grootouders<br>In een zilveren lijst](klein/Schunck-Cremers_plusGrootouders.jpg)
Fam. Schunck-Cremers met de 4 grootouders
In een zilveren lijst
⇑
![Schunck ⇒ Schunk ⇒ Schunck - Antrag der Staatsanwaltschaft in Maastricht an das Standesamt der Gemeinde Valkenburg-Houthem, die Familiennamen der unten genannten Personen von Schunk nach Schunck zu ändern. - Grund: ein Rechtschreibfehler. 953 - Schunck ⇒ Schunk ⇒ Schunck](klein/1956-02-29_Schunk-Schunck.jpg)
Schunck ⇒ Schunk ⇒ Schunck
⇑
![Gerda & Pierre Schunck-Cremers - August 1958, Urlaub am Wolfgangsee 413 - Gerda & Pierre Schunck-Cremers](klein/19580800_pierre_en_gerda_wolfgangsee.jpg)
Gerda & Pierre Schunck-Cremers
⇑
![Schunck Jr. Maastricht - Muntstraat 41 821 - Schunck Jr. Maastricht](klein/BriefpapierSchunckJrMaastricht.jpg)
Schunck Jr. Maastricht
⇑
![Mater Dolorosa - Diese Pietà wurde von Pierre J.A. Schunck in Valkenburg aus Ton aus der Trappistenabtei in Tegelen hergestellt. Dort kannte er den Töpfer, Bruder Leo. Die Figur wurde dort wahrscheinlich auch gebrannt. Entstanden in den 1950er Jahren. 1042 - Mater Dolorosa](klein/pieta.jpg)
Mater Dolorosa
⇑
![Frl. Marie-José Schunck - „Geigerin beim Nederlands Studenten Orkest, Oranje Hotel, Bergen aan Zee“ - Dieser Brief vom 06. Januar 1960 wurde ihr von ihrem Geigenlehrer Marcel Thijssens geschickt, der im Limburgs Symphonie Orkest spielte. Der Inhalt war die Quittung für eine Geige, die ihr Vater für Marie-José bei ihm gekauft hat. Thijssens fand, dass sie genug Talent hatte, um die Musik zu ihrem Beruf zu machen, aber auch davor gewarnt. „Denn es ist ein hartes Leben.“ - Aufgrund von Problemen mit ihrem rechten Arm (durch Überlastung?) ist nichts daraus geworden. - In Bergen hat das NSO immer geprobt. Auf dem Programm stand laut Wikipedia im Jahr 1960 wie folgt. Überraschend ist, dass die Paukenschlag Symphonie, auch Überraschungssymphonie genannt, Symphonie #94 ist, nicht #3. Siehe unten stehende Links.:DirigentSolistProgrammJan BrussenAnner Bijlsma, CelloGeorg Friedrich Händel - Concerto grosso Nr. 6 op. 10, Camille Saint-Saëns - Cellokonzert Nr. 2, Lex van Delden - Symphonie Nr. 5, Joseph Haydn - Symphonie Nr. 3 ‘Paukenschlag’ 733 - Frl. Marie-José Schunck](klein/1960-01-06_MarJosSch_Thijssens.jpg)
Frl. Marie-José Schunck
⇑
![Angelika Büchsel - Im Hof der WG Strüverweg, Aachen. Dies war eines ihrer Lieblingsbilder. Es zeigt sie mit ihrer typischen Ausstahlung während einer Depression. 245 - Angelika Büchsel](klein/angelikaSW.jpg)
Angelika Büchsel
⇑
![Pierre Schunck wird den von ihm restaurierten Jahrhunderte alten Webstuhl in Valkenburg demonstrieren - Artikel mit dem oben stehenden Titel aus „Het Land van Valkenburg” aus 1974 über einen Jahrhunderte alten Webstuhl in Maaseik, der auch in Valkenburg gezeigt wurde. Die Restaurierung und auch die Webdemonstrationen wurden ausgeführt von Pierre Schunck und dem Macher dieser Website, seinem Sohn Arnold, der unter anderem die Rekonstruktion der fehlenden Holzteilen erledigte.Bildunterschrift: - Pierre Schunck am von ihm restaurierten, drei Jahrhunderte alten Webstuhl der Stadt Maaseik. Im Hintergrund ein Foto von Hubert Binjé, dem letzten Weber der Familie, die der Stadt den alten Webstuhl schenkte. 660 - Pierre Schunck wird den von ihm restaurierten Jahrhunderte alten Webstuhl in Valkenburg demonstrieren](klein/PierreSchunckDemonstreertGetouwInValkenburg.jpg)
Pierre Schunck wird den von ihm restaurierten Jahrhunderte alten Webstuhl in Valkenburg demonstrieren
⇑
![Cremers e/v Schunck, Maria H G - 65+ pas van Gerda Schunck-Cremers 666 - Cremers e/v Schunck, Maria H G](klein/Pas65_GSchunckCremersA.jpg)
Cremers e/v Schunck, Maria H G
⇑
![Krankenhauserfahrungen einer Krebspatientin - Uit: Miepkrant nr.4, september 1978, van de actiegroep „MIEP in de ziekenfabriek“, NijmegenHet hieronder afgedrukte artikel is het relaas van iemand, die een aantal ontstellende ervaringen heeft opgedaan met de gezondheidszorg in Nederland. Zij heeft aan den lijve ondervonden hoe het is om patiënte te zijn, in wat voor afhankelijke positie je geplaatst wordt, wat voor minachting er van de kant van de medici vaak voor patiënten gevoeld wordt en hoe deze leidt tot angst, onzekerheid en wanhoop bij patiënten, die zich vaak in groot vertrouwen overleveren aan medici, die dat vertrouwen niet waard zijn. We willen niet beweren, dat de mediese kaste alleen maar uit een stelletje gangsters bestaat. Er zijn ongetwijfeld talloze artsen, die het in hun gestelde vertrouwen niet beschamen. Maar het is een uitgemaakte zaak, dat er nog teveel artsen en specialisten zijn, die de volle verantwoordelijkheid, die ze hebben tegeover hun patienten nog steeds niet besefïen. Dat blijkt uit de stroom van publikaties over de slechte positie van de patiënt binnen de gezondheidszorg. Het is te hopen, dat niet alleen medici lering zullen trekken uit het hier volgende verhaal, maar vooral ook de patiënten, die vaak een te groot vertrouwen hebben in de mediese wetenschap en zich als zodanig gewillig schikken in hun afhankelijke positie. Bij patiënten moet evenzeer het bewustzijn groeien, dat ze voor hun rechten mogen strijden, dat ze zelf beslissingen kunnen nemen, dat ze zich niet meer aan elke mediese handeling behoeven te onderwerpen, dat ze recht hebben op zoveel mogelijk informatie over de achtergronden van hun ziekte.
- In dit stuk staan enkele voorbeelden van patiënten, die, bewust van de rechten die ze hebben, daar ook gebruik van maken. Het is te hopen, dat ook de artsen, die de Miepkrant lezen (ook al zullen dat er wel weer weinig zijn) haar niet achteloos terzijde zullen leggen als een voortbrengsel van een stelletje oproerkraaiers met een grote mond.
Toen ik me al enkele maanden slecht voelde (snel moe, jeuk, zwart voor de ogen, pijn bij het drinken van alcohol, knobbeltje in de hals), werd in maart ‘72 bij mij de ziekte van Hodgkin (kanker van het bloedaanmaaksysteem} in stadium II gekonstateerd, en wel in het Radboudziekenhuis, waar het knobbeltje voor onderzoek verwijderd was en waar ik verder zo vaak zou zijn, dat ik het behalve „de witte tempel“ ook wel „mijn tweede huisje“ noemde. Ik had al een sterk vermoeden, dat ik zo iets als kanker had (toen de lieve, vrouwelijke huisarts zei: „Ik heb ook kanker gehad en werk nu weer.”2. Maar dat kreeg ik in de Radboud niet te horen. Ik had tegen de chirurg gezegd, dat ik me alleen wilde laten behandelen, als er volledige openheid over mijn ziekte zou zijn. Want tegen een vijand, die je niet kent, kun je niet vechten. Dat werd me beloofd. Dus kreeg ik te horen dat ik de ziekte van Hodgkin had. Maar er werd niet bij gezegd wat dat inhield en jammer genoeg zei de term „ziekte van Hodgkin“ me niets. Dat heb ik zelf moeten uitzoeken. Verhullende openheid is dat, waar geen mens wat mee opschiet. Toen ik om het percentage ovelevingskansen vroeg, gaf de chirurg in alle openheid een wat te lage schatting, n.l. van 40 tot 60%. Van binnen werd ik koud en stil. De behandeling van de ziekte bestaat meestal uit drie fasen: operatie, bestraling en behandeling met cytostatica (remmen de cellengroei). Alle drie ingrijpende behandelingen, waarover de patiënten niet voldoende worden voorgelicht en waarbij ze absoluut niet worden begeleid.
- Mijn kliniese kennismaking met het Radboudziekenhuis liep via de afdeling chirurgie, omdat mijn milt eruit gesneden moest worden. Het eerste wat mij opviel, was het cynisme van de artsen. Patiënten waren geen mensen, maar gevallen, waarover in deze trant gepraat werd: „Waar ligt de ontstoken galblaas?“ Iedere ochtend trok een stoet witjassen als een witte tornado door de zaal. De chirurg/professor en zijn assistenten plaatsten zich aan het voeteneinde van het bed, waar dan ook nog iemand in lag en begonnen elkaar in een onbegrijpelijke taal toe te spreken, soms een steelse blik werpend op de patiënt, die als een kleuter toegesproken werd. („Zo, vrouwtje, nog twee daagjes en u mag weer naar huis,“ of „Flink zijn, hoor.“) Precieze informatie werd bijna nooit gegeven. Terwijl je halverwege een vraag was, stond de stoet al weer bij het volgende bed. Daarom en omdat je je vragen onder indruk van die drukke geleerdheid vergeet, als je ze wilt stellen, had ik iets bedacht. Vóór de visite kwam, schreef ik al mijn vragen op in een klein boekje en die stelde ik dan aan de medicijnmannen, als ze aan mijn bed stonden. De antwoorden schreef ik (meestal daarna) ook op. Zo kon je een beetje kontrôle uitoefenen op wat er allemaal met je gebeurde. Alle vrouwen, die toen bij mij op zaal lagen, hebben mijn boekjes-methode overgenomen. De eerste keer, dat we massaal de methode toepasten, hoorde je overal vrouwen zeggen: „Ach, dokter, zegt u het nu maar, het is m’n eigen lijf.“ Schitterend was dat. We werden er allemaal vrolijk van, behalve de artsen. Die vonden zulke zelfbewuste vrouwen, die alles wilden weten, maar lastig.
Na de operatie moest ik dus bestraald worden: een zogenaamde mantelveld- en stambestraling met 4000 Rad. kobalt. En toen begon ik echt bang te worden, want er was me ooit op de Veegherkliniek (huidziekten) bij een allergie-onderzoek meegedeeld, dat ik allergies was voor kobalt. Dus zei ik dat en vroeg de radiologen bij de Veegherkliniek mijn status op te vragen. Dat deden ze niet. Wel werd ik — ondanks tegenstribbelen en tranen — verder onderzocht en afgetekend. Mijn toenmalige man heeft toen zelf mijn status bij huidziekten gehaald. En toen wilde men mij eindelijk uitleggen, dat ik allergies was voor kontakt met de stof kobalt, maar niet voor de stralen ervan. ‘Hè, hè, had dat nu niet meteen gezegd kunnen worden,’ denk je dan, nog nasnikkend.
- Bij de bezichtiging van het reusachtige, toen nog oude metalen bestralingsapparaat, in een geisoleerde, sombere betonnen bunker, vroeg ik naar de betekenis van een instelbaar nummer op de trechter van het monster. Het bleek de dosis en de richting van de straling aan te geven. Belangrijk dus voor iedere patiënt om te weten wat zijn/haar nummer was. Ik heb het mijne gevraagd, opgeschreven en nodig gehad, omdat ik eens ontdekte, dat het verkeerde nummer was ingesteld. Het kon gelukkig nog gekorrigeerd worden, maar zo worden de fouten gemaakt. Fouten, die niet nodig zijn, als de patiënten als mensen betrokken worden bij hun eigen genezingsproces.
Tijdens die bestraling (één behandeling met het telekobaltapparaat duurde 15 minuten, met de nieuwe apparatuur slechts 1 minuut) lag ik niet meer in het Radboudziekenhuis, maar in een verpleeginrichting: het Margrietpaviljoen. Het was daar een grote rotzooi, want i.v.m. een geplande verhuizing werd niets meer opgeknapt en ook het verplegend personeel was tamelijk gedemoraliseerd. Ik zal nu niet vertellen, wat ik daar gezien heb, omdat dat eigenlijl folklore ws en niet maatgevend voor zoiets als het gewoonlijk toegaat in een ziekenhuis.
Dus over naar de laatste fase: de chemo-therapie (pillen- en infusenkuur) met celremmers. De velbe-kuur, waar ik fysiek (bloed e.d.) goed op reageerde, maar waar ik depressief van werd. Des te erger was het, dat ik in die tijd een arts had, die absoluut niet meeleefde en die je bij ieder verhaal dat je over je ziekte deed het gevoel gaf, dat je uit je nek zat te kletsen. Precieze vragen werden afgedaan met de (onware) dooddoener: „Het gaat goed met u“. Het was in die tijd ook, dat ik — na het enkele malen vergeten van de pil — dacht zwanger te zijn. Tijdens het wachten op de uitslag van de kikkerproef vroeg ik aan de weinig meelevende arts wat de invloed van cytostatica op een eventuele vrucht zou zijn. Het antwoord was uiteraard: „Vernietigend.“ „U begrijpt, dokter, dat ik een abortus wil.“ „Maar dat doen wij hier nooit, mevrouw!“ Alleen dan bij rijke CIJA-dames zeker, onder het mom van curettage, zo heb ik naderhand gehoord. Maar goed, ik had hun diensten niet nodig, want ik bleek niet zwanger te zijn. De slechte relatie met de hierboven genoemde arts werd uiteindelijk met een fikse ruzie beëindigd. Op een gegeven moment moest ik naar de röntgen en i.p.v. de extra daartoe aangewezen verpleegster pakte ik zelf mijn status en liep de gang uit tot de haematoloog me met mijn status zag, die terugvroeg, maar ‘m van mij niet kreeg en toen kon het gebeuren dat een specialist en een patiënte ieder aan een kant van een status stonden te trekken. Met de hulp van de afdeling won de specialist, maar ik wilde de man niet meer als dokter en heb huilend van woede om een andere dokter gevraagd. Die kreeg ik, maar pas na een bestraffend toespraakje van de professor.
Inmiddels (begin 1974) was ik weer flink ziek geworden, met koorts, jeuk, moeheid. Afijn, de reeds bekende verschijnselen. Dus dacht en zei ik: ‘Ik heb weer Hodgkin.’ Die stoute gedachte werd in alle toonaarden ontkend. „Uw bloed is helemaal goed.“ Wat jammer nou, dat een van mijn ribben spontaan brak. „Heeft uw man u soms geslagen?“ „Nee, hoor, zo maar spontaan, tijdens een wandeling, gebroken. Is natuurlijk meer Hitchcock,“ zei ik nog. Eindeloze onderzoeken, totdat er een schitterende naam voor het verschijnsel uitrolde: het syndroom van Tietze, een verlegenheidsdiagnose dus. Toen ik teveel van deze Tietze wilde weten en alweer jankend over de bedroevende situatie van mijn toenmalige seksleven werd uitgehoord, werd ik naar een psychiater verwezen. Toen ik bij de zielekijker aan de beurt was, had men inmiddels inderdaad weer Hodgkin vastgesteld, alleen nu — door al dat getreuzel en omdat het in mijn botten zat — in een verder stadium. Daar zat ik bij de psychiater. Ik heb de goede man aangeraden, voortaan vooral de artsen te begeleiden en de rekening naar de professor haematologie te sturen.
Ik had dus gevraagd om openheid, maar niet om de openheid van de slager. Een week na de operatie aan mijn gebroken, steeds meer zwellende rib trok de stoet keuvelende artsen alweer naar het bed van mijn buurvrouw na enkele grapjes over mijn zwart verkleurde huid (restant bestraling), tot de hoogste witjas zich opeens omdraaide en zei: „A propos kind, ik heb zo juist de patholoog-anatoom gebeld en je hebt toch weer Hodgkin.“ Ik begon keihard te huilen, waarop de 15 man sterke stoet zich omdraait en om mijn bed gaat staan staren naar mij en een man de enorme vraag stelt: „Waarom huil je?“ „Waarom zou ik huilen, godver“. Waarom had met de mededeling niet even tot het bezoekuur gewacht kunnen worden, zodat de zaalarts mij en mijn man alles rustig had kunnen vertellen? Weer moest nu de hele litanie: operatie (was dus al gebeurd), bestraling, chemotherapie afgewerkt worden. En de tweede keer is alles veel erger omdat je van tevoren al weet hoe vervelend een bepaald onderzoek is. Weer struikelde ik over de radiologen, die me voortdurend verzekerden: „We have nothing to hide.“ Want ik was weer bang, nu voor het feit dat ik binnen twee jaar voor de tweede keer op dezelfde plek bestraald zou worden. En terecht, want bij aanvraag (met de status van de huisarts in de hand) in het Antonie van Leeuwenhoek-kankerinstituut bleek, dat dit me ooit nog eens mijn linker long kan kosten. Maar dat er anderzijds geen keuze was, dus maar weer onder de (nu heel moderne en snelle) kobaltbom. Als ik daar zo alleen in die kille, betonnen bunker doodstil onder zoveel duizend Rad. kobalt lag, probeerde ik me altijd voor te stellen, dat ik op het strand in de zon lag. Soms hielp het.
- Restte dus nog de chemotherapie en dan was ik ook van alles af. Want er was nú toch iets goeds ontwikkeld door de met zieke mensen begane farmaceutiese industrie. Dat was in één woord wonderbaarlijk. Als je dat kuurtje had gehad, kreeg je Hodgkin (een echte recidivist) nooit meer terug. Hoe erger de behandeling, des te sussender wordt er over gesproken, dus heette de MOPP (Mitoxine, Oncovine, Procarbazine en Prednizon)-kuur in het artsenjargon ‘het kuurtje’. En de bijverschijnselen? Echt te verwaarlozen, hoor. Wat misselijk en ‘n beetje haaruitval, dat was alles. Ik zie me nog dapper glimlachend zeggen: „0, dat red ik makkelijk,“ Maar het lachen verging me bij de kennismaking met het ‘kuurtje’. Er was me toch niet gezegd, dat ik dagenlang en ook ‘s nachts alles zou uitkotsen, wat ik kon uitkotsen en dat alles begon te draaien voor mijn ogen en zwart werd, bloedrood en zwart, tot ik wegzakte en mijn moeder me vond, zo koud, dat ze dacht, dat ik dood was. De toegesnelde huisdokter liet me met een ijlambulance naar de Radboud vervoeren. Daar werd een CVÁ (Cerero-Vasculair Accident) ofwel hersentrombose gekonstateerd. Vlak voor ik uit mijn drie dagen durende coma bijkwam, hoorde ik de medicijnmannen tegen elkaar zeggen, dat de MOPP-kuur alweer een slachtoffer had geëist. Toen ik bijgekomen was en die kennis gebruikte in gesprek met de dokter, werd het verband MOPP — CVA in alle toonaarden ontkend. Pas maanden later, toen weer een beetje kon lopen en ik erover door bleef zeuren, werd het verband toegegeven. Ik snap nog steeds niets van dat gedraai, waar is dat nu voor nodig. Stimuleert alleen maar het rote ongenoegen over alles wat met onze zo goed georganiseerde gezondheidszorg heeft te maken.
Tijdens mijn drie dagen durende coma heeft mijn mam als een zwerfkat, vol angsten door het ziekenhuis gezworven. Waarom was er niemand, die met die jongen praatte, hem een warm bed, warme soep en een willig oor aanbood? Toen hij het nieuws van mijn halfzijdige verlamming (normaal gevolg) van een CVA te horen kreeg, was hij dan ook meer van de kaart dan ik. Het drong in het begin nog niet zo goed tot me door, wat dat allemaal inhield. Zo kwam ik dus op de afdeling neurologie terecht. En meteen bij de dorpsgek van het akademisch ziekenhuis, de inmiddels overleden professor Prick. Na Latijn en Grieks prevelend een soort dans rond mijn bed uitvoerd te hebben, begon hij, neuroloog en ex-internist de stampvolle kamer een kollege te geven over mijn reticulose (de verouderde naam voor Hodgkin). Over mijn verlamming werd niet gesproken. Ter plekke sloot de tovenaar mijn Hodgkin over te nemen („Hier hebt hem, a.u.b. professor.“) en hij begon driftig recepten te schrijven met het verzoek aan broeder om mij de medicijnen meteen toe te dienen. Toen de laatste (gedwongen) meeloper het Prick-circus de kamer uit was (ik lag toen alleen op n kamer vanwege infektiegevaar), belde ik de broeder met vraag meteen mijn dokter op haematologie op te bellen met de mededeling: „Prick is bezig geweest met één van uw patiënten. Binnen vijf minuten stond de goede man met de spaarzame haren nog wapperend bij mijn bed. Hij las de recepten en zuchtte „In kombinatie met onze medicijnen zou het uw leven gekost hebben. Gelukkig, dat u een mondige patiënt bent.“ Van een agressieve patiënt was ik gepromoveerd tot een mondige!
- Zo lag lag ik dan heel zielig en verlamd mondig te wezen, toen besloten werd door te gaan met de MOPP-kuur, omdat ik nog steeds Hodgkin had. Pas na de stelligste verzekeringen over het goede resultaat van amtistollingsmaatregelen liet ik me overhalen weer te gaan MOPP-en. Op mijn verzoek om een euthanasie voor het geval ik ook nog eens rechtszijdig verlamd zou raken en als een zak aardappelen verder door het leven zou moeten, werd paniekerig gereageerd en werd me ‘largactil’ toegediend om te kalmeren. Er had natuurlijk ook serieus over gepraat kunnen worden.
- Verder verlamd werd ik niet, maar het grote kotsen begon weer, twee maanden lang, dag in dag uit, ook ‘s nachts kotsen, dat is om te kotsen. En de verplegers en verpleegsters bleven er even aardig en lief onder, als ik voor de zoveelste keer een pas opgemaakt bed weer bevuild had. Doordat ik verlamd was, kon ik niet altijd tijdig het bakje pakken. Ik heb een afschuw gehad van mezelf in die tijd. En de artsen reageerden weinig bewogen op mijn haat tegen MOPP. Tot één van hen toevallig binnenkwam, toen ik mijn galsappen aan het uitspuwen was. „Ja, dat het zo erg was, had ik niet gedacht.“ Zak, luister dan naar je patiënten. Een nog erger staaltje van artsen-eigengereidheid heb ik in die tijd op gynaecologie meegemaakt. Omdat de gewone anticonceptiepil voor mij als trombosepatiënt verboden was, werd ik met een plastieken zak om voor de kots in een rolstoel naar gynaecologie gereden. De grottenkijker, die me daar raad zou geven, was kennelijk erg geschrokken van de verhalen in mijn status en begon een heel verhaal, waarvan — ziek als ik was — weinig meer tot me doorgedrongen is dan de woorden ‘geringe levensverwachting’ en ‘sterilisatie’. Toen knikte ik met m’n hoofd, omdat ik juist weer moest kotsen en kennelijk is dat als een goedkeuring voor sterilisatie opgevat en ik werd weer weggereden. Aan mijn man, die zich even later bij de speleoloog vervoegde, werd meegedeeld, dat ik — in overleg (!) met de arts — besloten had me te laten steriliseren en wel vandaag nog. Daar was mijn man het niet mee eens en hij merkte op, dat een sterilisatie van hem misschien beter was, waarop de grottenkijker de geweldige blunder maakte met het antwoord, dat mijn man er rekening mee moest houden om over ongeveer vier jaar weduwnaar te zijn en dat zijn sterilisatie daarom niet overwogen werd.
Mijn man rende laaiend naar de afdeling en kon alles nog ongedaan maken, want ook de haematoloog was woedend en belde met stemverheffing naar de gynaecologie. Twee jaar later heb ik me inderdaad laten steriliseren, maar wel na een bij vol bewustzijn genomen besluit. Een vreemde bevolkingspolitiek houdt de Radboud er trouwens op na. Vóór gedwongen sterilisatie en tegen abortus, terwijl het net andersom zou moeten zijn. De leuze: „Voorbehoedsmiddelen, abortus, sterilisatie, de vrouw beslist“ van de internationale abortus-aktiedag op 31 maart j.l. zou met paarse letters op de muren van gynaecologie gekalkt moeten worden.
Hoe goed de verpleging op de neurologie-afdeling, waar ik lag, ook was, enkele dingen hebben me toch erg gehinderd. Op een gegeven moment kreeg ik van het ‘kuurtje’ hallucinaties. ‘s Morgens rond 5 uur zag ik precies voor me hoe mensen in de griekse en chileense gevangenissen gemarteld werden. Dus belde ik op een gegeven moment om de zuster om het weg te kunnen praten. „Nee, dat gaat niet, we moeten het ontbijt klaarmaken.“ Op sommige afdelingen was dat nog erger. Als de patiënten maar tussen de schone lakens liggen, dan mogen ze best ongelukkig zijn. Dat omgekeerd ook kan: „Tussen de niet zo schone lakens, maar voor zover mogelijk gelukkig, want begrepen“, is nog niet tot de hoge verpleegtechnici doorgedrongen. Enkele mooie voorbeeldjes van beroepsgedeformeerd taalgebruik: „Als jij mevrouw X afmaakt, dan maak ik mevrouw Y klaar. „Mag ik vandaag ook verse groenten?“ „Nee, u bent gepureerd vandaag.“ „En u bent een aardappel“, was mijn verbouwereerde antwoord. Iedere ziekenhuisganger kan dit eindeloos aanvullen.
Uiteindelijk, toen ik weer thuis was en maar bleef kotsen, heb ik zelf maar besloten, de MOPP-kuur voortijdig te staken. Dit besluit wekte bij de artsen geen verbazing. En ik moet zeggen, dat ik nu, nu het grootste leed geleden is, uitstekend begeleid word. Want er zijn nog steeds gevolgen van zowel de hersentrombose als van de MOPP-kuur. Van de ziekte van Hodgkin echter ben ik genezen, ook al was het dan na een lange lijdensweg.
Zo’n ziektegeschiedenis gaat je natuurlijk niet in je kouwe kleren zitten en waarom moet het ziekenhuis het je dan nog moeilijker maken door:
een paternalistiese, geheimzinnige houding, die naar mijn idee in het Radboudziekenhuis erger is dan in vergelijkbare ziekenhuizen in het westen.een betutteling, die tegenover vrouwen nog sterker is: „kindje′”, „vrouwtje′”, „waarom moet je dat weten, wil je man het soms weten?“ etc., etc.gedwongen inaktiviteit en onmondigheid van de patiënten, zozeer dat lopende patiënten niet eens hun eigen ontbijtboel mochten wegbrengen.
Door deze infantilisering (het tot kind maken) wordt bewustwording van de zieke m.b.t. zijn/haar kwaal en andere problemen tegengegaan, de hospitalisering in de hand gewerkt en de zieke dus langer ziek gehouden. En dat doet de diverse kassa’s weer rinkelen. Mijn verweer tegen de ziekenfabriek was alles precies te willen weten en hiervoor gebruikte ik de boven beschreven boekjesmethode. Verder vond ik veel steun bij medepatiënten en uit de keren, dat we samen iets met sukses ondernomen hebben, blijkt dat je samen sterk staat en dat geldt ook voor het ziekenhuis. Als ik langer op een afdeling had gelegen, in een beetje betere konditie, waren we wel tot zeen soort patiëntenkollektief gekomen. Per zaal, dan per afdeling patiëntenraden, dat zou niet gek zijn. Trouwens, patiënten kunnen elkaar vaak beter helpen dan het medies personeel, omdat ze dezelfde problemen zelf aan den lijve ondervinden. De medicijnenwinkel stuurt mij de Hodgkinpatiënten, die daar om raad komen vragen en zo heb ik al verschillende slapende honden wakker gemaakt. Bijvoorbeeld een Hodgkinpatiënt, die bij me kwam en die ook de MOPP-kuur zou krijgen. Hem was gevraagd: „Acht u uw gezin voltooid?“ Waarop de man, vader van twee kinderen, bevestigend had geantwoord en de artsen hem met een rustig geweten de MOPP-rotzooi toedienden zonder hem te vertellen, dat van dit ‘kuurtje’ mannen impotent en lange tijd onvruchtbaar worden en vrouwen frigide.
Tot slot nog iets, wat ik andere patiënten kan aanraden: hou kontakt met mensen buiten het ziekenhuis, probeer aktief te blijven, met je handen en/of je hoofd, maar vooral, laat je niet kisten, door niemand; niet door de professor, niet door de bedillerige hoofdzuster en niet door de overbezette verpleegkundige. Vertrouw op eigen kracht en op die van je medepatiënten, vrienden en vriendinnen, met wie je veel moet praten en op de steun van de bewuste verpleegkundigen.Marie-José Schunck 730 - Krankenhauserfahrungen einer Krebspatientin](klein/Ziekenhuiservaringen_3.jpg)
Krankenhauserfahrungen einer Krebspatientin
⇑
![Dubbelweefsel van Pierre J.A. Schunck - In den letzten Jahren seines Lebens beschäftigte sich Pierre Schunck vor allem mit Handweben. Besonderes Interesse hatte er für das Doppelweben. Dabei werden zwei Stoffschichten gleichzeitig gewebt, die farblich kontrastieren. Sie durchdringen einander und bilden so ein Muster. Berühmte Arten davon sind „koptisches“ und „finnisches“ Weben. 243 - Dubbelweefsel van Pierre J.A. Schunck](klein/dubbelweefsel.jpg)
Dubbelweefsel van Pierre J.A. Schunck
⇑
![50 j. Schunck-Cremers - 3 okt 1986 - In Hotel Voncken, Valkenburg 404 - 50 j. Schunck-Cremers](klein/50Schunck-Cremers1986-1.jpg)
50 j. Schunck-Cremers
⇑
![50 j. Schunck-Cremers - 3 okt 1986 - In Hotel Voncken, Valkenburg 405 - 50 j. Schunck-Cremers](klein/50Schunck-Cremers1986-2.jpg)
50 j. Schunck-Cremers
⇑
![50 j. Schunck-Cremers - 3 okt 1986 - In Hotel Voncken, Valkenburg 406 - 50 j. Schunck-Cremers](klein/50Schunck-Cremers1986-Groepsfoto.jpg)
50 j. Schunck-Cremers
⇑
![Gerda Cremers - 312 - Gerda Cremers](klein/GerdaCremers.jpg)
Gerda Cremers
⇑
![Gerda Schunck-Cremers - 251 - Gerda Schunck-Cremers](klein/gcremers.jpg)
Gerda Schunck-Cremers
⇑
![40 Jahre Musikschule Valkenburg - Zeitungsausschnitt Regionalpresse, 9. Nov. 1987 700 - 40 Jahre Musikschule Valkenburg](klein/1987-11-09_40jaarMuziekschool0.jpg)
40 Jahre Musikschule Valkenburg
⇑
![40 Jahre Musikschule Valkenburg - 09-11-1987Ein Rückblick - Gerne möchte ich die Gelegenheit nutzen, ein Vorwort für die Jubiläumsbroschüre zum 40-jährigen Bestehen der Musikschule Valkenburg zu schreiben. - In den zwanziger/dreißiger Jahren, als ich selbst Musikunterricht in Geige, Klavier und Harmonielehre hatte, war man dafür auf die Musikschule in Maastricht angewiesen und musste zweimal pro Woche mit dem Zug fahren. Das kostete viel Zeit und Geld, was dazu führte, dass nur wenige Valkenburger Kinder die Möglichkeit hatten, Musikunterricht zu erhalten. Später, als ich selbst Kinder hatte, sah ich mich wieder mit demselben Problem konfrontiert. Dafür wollte ich eine Lösung finden. Frau Hens, die Frau des damaligen Bürgermeisters von Valkenburg-Houthem, und ich kamen dann auf die Idee, in Valkenburg eine Musikschule zu gründen. - Die Leiter der Musikschulen von Maastricht, Heerlen und Kerkrade wurden gebeten, uns mit Rat und Tat zur Seite zu stehen und uns von ihren Erfahrungen profitieren zu lassen. - Zuallererst wurde natürlich Geld benötigt, und es wurde um finanzielle Unterstützung durch örtliche Gewerbetreibende, Unternehmen und Privatpersonen gebeten. Die erste Spende in Höhe von ƒ 100,- kam von der Bierbrouwerij De Leeuw, für damalige Verhältnisse eine beachtliche Summe! - Schließlich hatten wir genug zusammen, um die Miete für das damalige Patronatsgebäude in der Plenkert Straße zu bezahlen und ein gebrauchtes Klavier und einige Möbel zu kaufen.Der erste Vorstand setzte sich wie folgt zusammen: - Herr M.J. Ugler, Vorsitzender (ehemaliger Musiklehrer), Herr J.H.H. Vroemen, Sekretär/Schatzmeister (Bahnhofsvorsteher), Frau M. Hens-Jahn, Frau G. Schunck-Cremers, Herr Curfs (Lehrer in Houthem), Vikar Hennekens und Herr Verstegen (Gemeindesekretariat Valkenburg-Houthem) als Mitglieder. - Lesen Sie weiter… 701 - 40 Jahre Musikschule Valkenburg](klein/1987-11-09_40jaarMuziekschool1.jpg)
40 Jahre Musikschule Valkenburg
⇑
![40 Jahre Musikschule Valkenburg 2 - ← 40 Jahre Musikschule in Valkenburg 1 - 09-11-1987 - Fortsetzung Die Schule wurde am 9. November 1947 um 11.00 Uhr im Patronatsgebäude offiziell eröffnet, wozu verschiedene wichtige Personen eingeladen waren. - Der erste Direktor der Musikschule war Herr J. Wolfs, der außerdem Klavierlehrer war. Bald konnten wir auch Geigen-, Ballett- und Blasinstrumentenunterricht anbieten. - Im Laufe der Jahre zog die Musikschule mehrmals um, unter anderem in die Villa Alpha und in ein Gebäude an der Grote Straat, das inzwischen abgerissen wurde. - Nach Jahren des beharrlichen Drängens erhielten wir schließlich einen bescheidenen Zuschuss von der Gemeinde. Da die Schule eindeutig einem Bedarf entsprach, aber nicht mehr aus privaten Mitteln und Subventionen finanziert werden konnte, waren wir schließlich gezwungen, die Schule der Gemeinde zu übergeben. - Obwohl ich nicht mehr in Valkenburg wohne und daher auch nicht mehr im Vorstand der jetzigen kommunalen Musikschule Valkenburg aan de Geul bin, fühle ich mich ihr immer noch eng verbunden. - Ich wünsche ihr noch viele gute Jahre der Musik.Landgraaf, November 1987.Frau G. Schunck-Cremers
Gemeinsam ist Musik drinAls ich 1979 zum Direktor der Musikschule Valkenburg ernannt wurde, konnte ich nicht ahnen, dass ich mich so schnell in dieser Schule und ihrer Gemeinschaft zu Hause fühlen würde. - Ein großes Arbeitsfeld war noch zu beackern, was für mich eine Herausforderung darstellte. - Zahlreiche Gespräche mit den Behörden in diversen Gemeinden waren notwendig und führten schließlich zur Gründung von Zweigstellen in Eys, Mechelen, Partij und Klimmen. - Trotz allem blieb die Arbeit schwierig, zumal es in Bezug auf das Personal bzw. die Arbeitsverhältnisse noch viel zu tun gab. - So war es für den Vorstand und den Unterzeichnenden eine große Überraschung, dass die Gemeinde Valkenburg aan de Geul im August 1982 beschloss, die Stiftung Musikschule in einen Verwaltungsausschuss nach Artikel 61 des Gemeindegesetzes umzuwandeln. - Mit großer Freude denke ich an die angenehme Art und Weise zurück, in der mit den Gemeinderäten von Valkenburg aan de Geul, Margraten, Voerendaal, Nuth, Wittem und Vaals Gespräche über Dienstleistungsverträge und die zu verfolgende Subventionspolitik geführt wurden. - Auch die Zusammenarbeit mit den Vorstandsmitgliedern ist immer sehr angenehm. Bei allen Entwicklungen im Zusammenhang mit dem Expansionskurs waren sie immer sehr anregend. - Auf ein Vorstandsmitglied möchte ich besonders eingehen, nämlich auf Herrn Sjo Schurgers. Es war ein großer Verlust für mich persönlich und auch für unsere Schule, als er verstarb. Jede Woche hat er mich besucht. Unzählige Male waren wir gemeinsam in der Region unterwegs.Wenn man das alles bedenkt, wird einem klar, dass sowohl die Gemeinde als auch die Schule viel Energie aufbringen mussten, um eine Struktur auf die Beine zu stellen … 702 - 40 Jahre Musikschule Valkenburg 2](klein/1987-11-09_40jaarMuziekschool2.jpg)
40 Jahre Musikschule Valkenburg 2
⇑
![1992 Jubiläum bei der Kurkapelle - Pierre Schunck wurde am 14. März 1967 in den Vorstand der Kur-Kapelle Falcobergia in Valkenburg gewählt. - Am 7. Januar 1968 wurde er zum Vizevorsitzenden ernannt. - Zeitungsausschnit, wahrscheinlich aus dem Jahr 1992, denn Pierre Schunck starb 1993 im Alter von 86 Jahren. - Dem 85-jährigen Pierre Schunck wurde von der Föderation der Katholischen Musikvereinen mit der silbernen Ehrenadel mit Urkunde ausgezeichnet. Schunck feierte sein 25. Jubiläum im Vorstand der Blaskapelle Kur-Kapel Falcobergia in Valkenburg. Er war 12 Jahre Vorsitzender und seit fast 13 Jahren Ehrenvorsitzender. Der Jubilar schenkte dem Verein am Abend der Feier einige Dokumente aus dem Jahr 1895. Die Kurkapelle ehrte ebenfalls Jos Braam, der seit 12½ Jahren Mitglied ist. 860 - 1992 Jubiläum bei der Kurkapelle](klein/1992_Jubilaris.jpg)
1992 Jubiläum bei der Kurkapelle
⇑
![Gerda Cremers kurz nach dem Tod ihres Mannes. - Auf dem Friedhof am Cauberg in Valkenburg. 1005 - Gerda Cremers kurz nach dem Tod ihres Mannes.](klein/107jaar.jpg)
Gerda Cremers kurz nach dem Tod ihres Mannes.
⇑
![Aachener Bachverein - In diesem Chor hat Angelika begeistert mit gesungen, bis sie durch ihre Ataxie nicht mehr dazu in der Lage war. 246 - Aachener Bachverein](klein/bach.jpg)
Aachener Bachverein
⇑
![Marie-José Schunck - 249 - Marie-José Schunck](klein/mjschu.jpg)
Marie-José Schunck
⇑
![Marie-José Schunck - In Mook beim Geburtstag ihrer Mutter in 2001 253 - Marie-José Schunck](klein/verjma35.jpg)
Marie-José Schunck
⇑
![Marie-José Schunck - Dieses Foto stand auch auf ihrem „Andachtsbildchen“ - Aufgenommen in Mook anlässlich des Geburtstages ihrer Mutter im Jahr 2001. 257 - Marie-José Schunck](klein/MJ_Schunck.jpg)
Marie-José Schunck
⇑
![POP Art van Gerda Tekstra - Terugblik op een poppenleven - 4 december 2016 t/m 15 januari 2017 - BovenzaalMet deze tentoonstelling geeft Gerda Tekstra het publiek een levendige inkijk in de boeiende fantasiewereld van sprekende en bewegende poppen. Na 37 jaar als poppenspeelster voorstellingen te hebben gegeven met haar poppentheater Piepmuis, resteren nu de herinneringen, de theaterpoppen, de bijbehorende objecten en de fantasievolle decorstukken.Gerda Tekstra schreef haar eigen verhalen en liedjes, ze maakte haar eigen poppen en ontwierp ook haar eigen decors. De gebruikte handpoppen werden veelal gemaakt van papier-maché, maar soms ook van stof of nylon kousen. Ze werden door haar speciaal bedacht en ontworpen voor de karakters die de poppen in het poppenspel moesten vertolken.Afgelopen zomer bracht Gerda Tekstra met poppentheater Piepmuis voor de laatste keer haar poppen tot leven tijdens haar afscheidsvoorstelling in het Valkenburgse Openluchttheater, waarin ze de afgelopen decennia meer dan zeventig keer heeft opgetreden.De opening van de tentoonstelling in Museum Land van Valkenburg wordt zondag 4 december 2016 om 15.00 uur verricht door drs. Jos Frusch, directeur van Openluchttheater Valkenburg.De activiteiten van Museum Land van Valkenburg worden mede mogelijk gemaakt door de Gemeente Valkenburg aan de Geul en de vele Begunstigers en Vrienden van het museum. - Bezoekadres / Visiting address / Besucheradresse / Adresse de visite - Museum Land van Valkenburg - Grotestraat Centrum 31 - 6301 CW Valkenburg aan de Geul - www.museumlandvanvalkenburg.nl - Tel: +31 (0)143 601 63 94 - info@museumlandvanvalkenburg.nl 663 - POP Art van Gerda Tekstra](klein/gerda_tekstra_popart_flyer.jpg)
POP Art van Gerda Tekstra
⇑
![Joke Brouwers - Fotomontage, gemaakt door Maaike als afscheid van Joke. Hij staat zo ook op het bidprentje 542 - Joke Brouwers](klein/bidprentje_joke.jpg)
Joke Brouwers
⇑
![Afscheid van Joke Brouwers - Tekst van het bidprentje van Joke 543 - Afscheid van Joke Brouwers](klein/20131205_bidprentje_JokeBrouwers.jpg)
Afscheid van Joke Brouwers
⇑
![Uitreiking Bul Christine Schunck - Am 28.03.2019 verteidigte Christine Schunck ihre Doktorarbeit „Intolerante Toleranz – Die Geschichte der katholischen Missionierung auf Curaçao [1499-1776] 974 - Uitreiking Bul Christine Schunck](klein/2019-03-28_UitreikingBulChristineSchunck.jpg)
Uitreiking Bul Christine Schunck
⇑
![Frau promoviert mit 76 - Das Antilliaans Dagblad berichtete über die Promotion von Christine Schunck am 28.03.2019: „Sie ist damit wahrscheinlich die zweitälteste Promovierende in den Niederlanden.“ 975 - Frau promoviert mit 76](klein/2019-03-28_ADpromotieChristine.jpg)
Frau promoviert mit 76
⇑
![Intolerante Toleranz - Am Donnerstag, dem 28. März 2019, hat Christine Schunck, die älteste Doktorandin je, an der Radboud-Universität in Nijmegen promoviert. Ihre Dissertation hatte den Titel Intolerante Toleranz. Die Geschichte der katholischen Mission auf Curaçao 1499-1776. Ihre Doktorväter waren prof. Dr. F.J.S. Wijsen und prof. Dr. P.J.A. Nissen. Sie behandelt die Frage, wie es möglich war, dass die calvinistische niederländische West Indische Compagnie auf Curaçao ihre Sklaven katholisch taufen ließ. Beim Lesen entdecken wir, dass die „typisch holländische“ Toleranz und viele andere Dinge, die jetzt zu unserer Kultur gehören, zu dieser Zeit erfunden worden sein müssen. - ISBN 978 90 5625 504 6, 404 Seiten. Größe 16 × 24 cm, Preis 22,50 €. - Auf Niederländisch, mit englischer Zusammenfassung. - Weitere inhaltliche Informationen auf https://valkhofpers.nl/intolerante-tolerantie. - Christine:Mein ganzes Leben in wenigen Zentimetern Farbe: Bild vom Valkhof für die Studentenzeit, Schultafel für meinen Unterricht und das Landhaus auf Curaçao für die wissenschaftliche Arbeit. 910 - Intolerante Toleranz](klein/2019-03-28_IntoleranteTolerantie.jpg)
Intolerante Toleranz
⇑
![Doktordiplom Christine Schunck - Hoc a maioribus nostris sapienti consilio institutum est, ut scientiarum omni genere studiosi academicis disquisitionibus rite peractis, honorificum peterent industriae atque eruditionis testimonium. 911 - Doktordiplom Christine Schunck](klein/2019-03-28_BulChrSchunck.jpg)
Doktordiplom Christine Schunck
⇑
![Jan als blauer Schmetterling - Bei ihrem letzten Besuch bei Jan sagte ihm seine Schwester Gerda, dass sie Urlaub machen wolle. Jan antwortete: „Dann werde ich euch besuchen kommen. Achtet auf einen blauen Schmetterling. “Dieses Schmetterlingsfoto machte Paul am Todestag von Jan, kurz nach seinem Tod, von einer Plakatwand. Ist dies das letzte Foto von Jan? 909 - Jan als blauer Schmetterling](klein/2019-03-30_BlauweVlinderJan.jpg)
Jan als blauer Schmetterling
⇑
![Jan Schunck, Curaçao - Bild von Jan für seine Todesnachricht 908 - Jan Schunck, Curaçao](klein/2019-04-06_JanSchunckCuracao.jpg)
Jan Schunck, Curaçao
⇑
![Abschied von Jan durch Patrick - Während der Trauerfeier am 06.04.2019 in der Oude Kerk von Ermelo. Voor ingelogde familieleden bestaat de mogelijkheid, Patricks afscheidswoorden nog een keer na te lezen. 912 - Abschied von Jan durch Patrick](klein/2019-04-06_Patrick.jpg)
Abschied von Jan durch Patrick
⇑
![Abschied von Jan durch Freund und Kollege Hemert - Während der Trauerfeier am 06.04.2019 in der Oude Kerk von Ermelo. Für angemeldete Familienmitglieder besteht die Gelegenheit, Hemerts Abschiedsworte zu lesen. 913 - Abschied von Jan durch Freund und Kollege Hemert](klein/2019-04-06_Hemert.jpg)
Abschied von Jan durch Freund und Kollege Hemert
⇑
![Abschied von Jan durch seinen Bruder Leo - Während der Trauerfeier am 06.04.2019 in der Oude Kerk von Ermelo. Für angemeldete Familienmitglieder besteht die Gelegenheit, Leos Abschiedsworte zu lesen. 914 - Abschied von Jan durch seinen Bruder Leo](klein/2019-04-06_Leo.jpg)
Abschied von Jan durch seinen Bruder Leo
⇑
![Eingang Bronsdalgrube 2019 - Cammaert schreibt in seiner Doktorarbeit:Bis zum Sommer 1944 blieb die Tauchherberge in Benutzung. Im Juli des selben Jahres verlagerten die Deutschen einige Produktionslinien von Philips, wie z. B. die Herstellung von Radio-Empfangsanlagen, von Eindhoven in die bombenfesten Mergelhöhlen von Süd-Limburg. Einer der neuen Standorte lag in unmittelbarer Nähe der Tauchherberge.Es war die Rede von de Bronsdalgrube. 967 - Eingang Bronsdalgrube 2019](klein/20190812_Bronsdalgroeve_1.jpg)
Eingang Bronsdalgrube 2019
⇑
![Überirdische Ruinen der Anlage Bronsdalgrube 2019 - Im Flyer des VVV (Fremdenverkehrsamt) von Valkenburg zu 75 Jahre Befreiung 2019 heißt es über die unterirdischen Fabriken der Organisation Todt: Ab Sommer 1944 wurde in der Heidegrube eine Fabrik der Aachener Philips Valvo Werke gegründet. Hier arbeiteten 900 (Zwangs-)Arbeiter an der Herstellung von Funkempfangs- und -sendegeräten für das Versuchsflugzeug (Junkers) JU-388. … - Ab dem Frühjahr 1944 begannen die Deutschen, den unterirdischen Kalksteinbruch von Bronsdal für die Unterbringung einer Kriegsfabrik zu nutzen, in der monatlich etwa 250 BMW 801 Flugzeugmotoren überholt werden sollten.
- Das erscheint plausibler als das was Cammaert schreibt, weil Aachen näher ist als Eindhoven. Die Heidegrube liegt wenige Kilometer entfernt in der Plenkertstraat in Valkenburg.Auf Streetview können Sie die oberirdischen Reste der Produktionsanlage in der Bronsdalgrube heute noch ansehen. 968 - Überirdische Ruinen der Anlage Bronsdalgrube 2019](klein/20190812_Bronsdalgroeve_2.jpg)
Überirdische Ruinen der Anlage Bronsdalgrube 2019
⇑
![Ehemalige Kalksteingrube „Hinter der Kalkbrennerei“ 2019 - In der Mitte ein alter Kalkofen, links und rechts davon Eingänge zur Grube. Im Gelände davor sind noch die Fundamente der Kalkbrennerei zu sehen, nach der diese Grube benannt worden ist.Es gab zwei voneinander völlig unabhängige Höhlen. Die erste Höhle, von Valkenburg aus gesehen, lag hinter dem Kalkofen und war sehr regelmäßig wie im Schachbrettmuster gebaut und in diesem Jahrhundert als unterirdischer „Blockbrecher“-Steinbruch entstanden. Der einzige Eingang lag für jedermann offen und einsehbar. Die zweite Höhle lag unterhalb der Obstwiese meines Vaters und wurde nicht (mehr) für die Kalksteingewinnung genutzt. Ihr Eingang war fast völlig vom Gebüsch verdeckt, nur über einen steilen Hang zugänglich. Vor dem Eingang stand das Häuschen von Gerard (Sjir) Jansen (DB), ein sehr einfacher Mann, aber ein Pfundskerl, durch und durch zuverlässig. In der Vergangenheit wurde diese Höhle von den Montfortaner Patres in Meerssen verwendet und an freien Tagen kamen deren Schüler um Wandbilder zu malen und sie hatten sich auch einen Spaß daraus gemacht, eine Kapelle zu imitieren, in der Art wie sie sich aus der französischen Zeit noch in den Höhlen von Valkenburg und Geulhem befinden.Auch heute ist die Höhle wieder völlig von Gebüsch verdeckt. 969 - Ehemalige Kalksteingrube „Hinter der Kalkbrennerei“ 2019](klein/20190812_Kalkoven.jpg)
Ehemalige Kalksteingrube „Hinter der Kalkbrennerei“ 2019
⇑
![† Jo Vossen - 1024 - † Jo Vossen](klein/2022-02-06_JoVossen.jpg)
† Jo Vossen